دانلود پاورپوینت بررسی مقبره بابا قاسم اصفهان

دانلود پاورپوینت بررسی مقبره بابا قاسم اصفهان 
      آرامگاه باباقاسم، اصفهان
این بنا در طرف غرب خیابان هاتف اصفهان و در حدود پانصد مترى مسجد جامع عتیق در کوچهٔ باباقاسم قرار دارد. درِ بقعه به طرف شمال است و قطاربندى و کاشى‌کارى بسیار شیوا و زیبایى دارد. داخل و خارج بقعه داراى تزئینات آجرى و کاشى‌کارى است. گنبد آن، ‌ هرمى شکل هشت ترک است که بر هر ترک آن، یکى از اسماءِ اللّه نوشته شده است. تاریخ زندگى و وفات باباقاسم معلوم نیست، ولى آنچه مسلم است، در تاریخ ۷۲۵ هـ.ق که مدرسهٔ باباقاسم - معروف به مدرسهٔ امامیه - براى باباقاسم ساخته شده، حیات داشته و در سال ۷۴۱ هـ.ق وفات یافته است. براساس اسناد موجود مى‌توان گفت محمد - معروف به باباقاسم - از عرفا و صلحاى ربانى و علماى قرن هشتم هجرى قمرى بوده است که پس از وفات، یکى از مریدان و دوستدارانش به نام سلیمان بن ابوالحسن شرف‌الدین طالوت دامغانى، بقعه و عمارتى شایسته بر مرقد او بنا کرده است.
      آرامگاه باباولى (قادر پیغمبر)، دیلمان، لاهیجان
در روستاى بابا ولى دیلمان، بنایى چهارگوش قرار دارد که در ضلع‌هاى شمالى، شرقى و جنوبى آن، ایوان‌هاى ستون‌دار چوبینى وجود دارد. این بقعه، همانند بسیارى از آرامگاه‌هاى شمال ایران، نقاشى‌هاى مذهبى دارد و پوشش بام آن از سفال است.
بناء درِ زیبایى از آثار قرن یازدهم داشته که در سال ۱۳۴۸ هـ.ق ربوده شده است. از آثار ارزشمند این بقعه، صندوق چوبى آن است که بر پایهٔ چوبینى به ارتفاع ۲۰ سانتى‌متر قرار گرفته است. بر روى قاب‌هاى این صندوق، دو گونه کنده‌‌کارى به شیوهٔ گره و طرح‌هاى گل و بوته انجام گرفته است. بالاى دو بیت کنده شده بر بدنهٔ شمالى صندوق، تاریخ ۹۹۹ هـ.ق خوانده مى‌شود. در ایوان بقعه، سنگ قبرهایى کار گذاشته شده که کنده‌کارى‌هاى زیبایى دارند. یکى از آن‌ها با تاریخ ۹۹۵ هـ.ق به «السعید الشهید پیرى بیک بن پیرى بیک»، و دیگرى با تاریخ ۱۰۱۴ هـ.ق به «استاد القابل نادعلى بیک خلیفه بن سعادت آیین ... سید عبى بیک ...» تعلق دارد. در ایوان شرقى نیز سنگ قبرى به تاریخ ۹۹۸ هـ.ق متعلق به «مهدى قلى بن حمزه بیک شاه عود» قرار دارد. درخصوص شخصیت صاحب آرامگاه، در کتیبه‌هاى ورودى و صندوق اشاره‌اى نشده است.
       آرامگاه بایزید بسطامى، بسطام، شاهرود (غزنویان)
آرامگاه عارف شهیر بایزید بسطامى در شهر بسطام و شمال آرامگاه امام‌زاده محمد (ع) واقع است. آرامگاه این عارف، فاقد هر گونه تزئین است. به نظر مى‌رسد هیچ‌گاه ساختمانى مشابه آرامگاه دیگر بزرگان روى آن بنا نشده و در حقیقت بى‌اعتنایى به مادیات و گریز از تجمل، در این آرامگاه کاملاً متجلى است. وارستگى و بى‌نیازى بایزید بسطامى حتى بعد از مرگ وى و گذشت یازده قرن، در مرقدش نیز دیده مى‌شود. آرامگاه بایزید بسطامى داراى یک پنجرهٔ ‌مسقف آهنى است. روى قبر، یک سنگ مرمر قرار دارد که کلماتى از مناجات مشهور على بن ابى‌اطالب (ع) بر آن حک شده است و به طورى که از مفاد این سنگ نوشته برمى‌آید، این سنگ متعلق به شخصى به نام قاضى ملک است که احتمال مى‌رود یکى از حکام ایالت قومس بوده باشد، ولى معلوم نیست به چه علت آن را روى آرامگاه بایزید نصب کرده‌اند.
طیفور ابن عیسى ابن آدم ابن سروشان، مشهور به بایزید بسطامى، از مشایخ بزرگ صوفیه و از مشهورترین عرفاى ایران است. از زندگى او اطلاع چندانى در دست نیست و زندگینامهٔ وى با افسانه‌ها درآمیخته است. جدش گبر و از بزرگان بسطام بوده و مسلمان شد. بایزید بعد از مدت‌ها سیاحت و ریاضت کشیدن، به بسطام باز آمد، بیشتر عمر خود را در آنجا گذرانید، و در همانجا درگذشت. مقبره‌اش زیارتگاه صوفیان و مردان خدا است. وى شخصاً اثرى از خود به جا نگذاشت. اما سخنان او را پیروان و مریدانش گرد آورده‌اند که در مراجع مختلف مانند: طبقات الصوفیه، و تذکره‌الاولیاء نقل است. در تذکره‌الاولیاء شیخ فریدالدین عطار، ‌ فصلى دربارهٔ بایزید و نقل سخنان او هست. در اینجا قسمت‌هایى از این فصل را با هم مى‌خوانیم:
آن سلطان العارفین، آن برهان المحققّین، آن خلیفهٔ الهى، آن دِعامهٔ نامتناهى، آن پختهٔ جهان ناکامى، شیخ وقت، ابویزید بسطامى - رحمه‌اللّه علیه - اکبرِ مشایخ بود و اعظمِ اولیا، و حجت خداى بود و خلیفهٔ به حق، ‌ و قطب عالم و مرجع اوتاد.
... شیخ ابو سعید بن ابى ابوالخیر - رحمه‌اللّه - گفت که : هژده هزار عالم از بایزید پُر مى‌بینم، و بایزید در میان نه» - یعنى آنچه بایزید است، در حق محو است. ... ذوالنّون مصرى مریدى به خدمت بایزید فرستاد - رحمها اللّه - که : «اى بایزید! همه شب مى‌خسبى و به راحت مشغول مى‌باشى و قافله درگذشت» مرید بیامد و پیغام برسانید. بایزید جواب داد که : «ذوالنّون را بگوى که: مردِ تمام آن باشد که همه شب خفته بوَد و بامداد پیش از نزول قافله به منزل فرود آمده باشد. ذوالنّون چون این بشنید، بگریست ...
چون کار او تمام بلند شد و سخن او در حوصلهٔ‌ اهل ظاهر نمى‌گنجید، هفت بارش از بسطام بیرون کردند. شیخ مى‌گفت: «چرا مرا بیرون مى‌کنید؟ گفتند: «از آن که مردى بدی» گفت: «نیکا شهرا، که بدش بایزید بُوَد!»
نقل است که یحیى معاذ رازى نامه‌اى نوشت به بایزید - رحمهمااللّه - که: «چه گویى در حقّ کسى که قدحى خورد و مست ازل و ابد شد؛ بایزید جواب نوشت که «اینجا مرد هست که در شبانروزى دریاى ازل و ابد در مى‌کشد و نعرهٔ هَل مَن مَزید مى‌زند» نقل است که روزى یکى درآمد و از حیا مسئله‌اى از وى پرسید. شیخ جواب آن مسئله گفت. درویش آب گشت. مریدى در آمد، آبى زرد دید، ایستاده گفت: «یا شیخ این چیست؟» گفت: «یکى از در درآمد و سؤالى از حیا کرد و من جواب دادم. طاقت نداشت. چنین آب شد از شرم.» نقل است که مردى پیش شیخ آمد و شیخ سر فرو برده بود. چون برآورد، مرد گفت: «کجا بودی؟» گفت: «به حضرت» آن مرد گفت: «من این ساعت به حضرت بودم. تو را ندیدم» شیخ گفت: «راست مى‌‌گویى ک من درون پرده بودم و تو برون. برونیان درونیان را نبنند».
... و گفت: «به صحرا شدم. عشق باریده بود و زمین تر شده چنانکه پاى به برف فرو شود، به عشق فرو مى‌شد».
نقل است که شیخ گفت: «اول بار که به حج رفتم، ‌ خانه‌اى دیدم. دوم بار که به خانه رفتم خداوندِ خانه را دیدم. سیّوم بار نه خانه دیدم و نه خداوند خانه» یعنى چنان در حق گم شده بودم که هیچ نمى‌دانستم. اگر مى‌دیدم، حق مى‌دیدم.
... و گفت: «بنده را هیچ به از آن نبود که بى‌هیچ بود نه زهد و نه علم و نه عمل. چون بى‌همه باشد، با همه باشد.» و گفت: «این قصه را الم باید که از قلم هیچ نیاید».
و گفت: عارف به هیچ چیز شاد نشود جز به وصال.»
       آرامگاه بوذرجمهر، قاین
در فاصلهٔ ۶ کیلومترى شهر قاین و در دامنهٔ کوه معروف به ابوذر، آرامگاه شاعر و ادیبى بزرگوار از امراى بزرگ زمان سلطان محمد غزنوى قرار دارد. این آرامگاه که بسیار زیبا و دلگشاست، داراى قدمتى دیرینه است، و در طول تاریخ به دفعات تعمیر و مرمت شده است.
      آرامگاه پیر چراغ میبد، ده‌بید، میبد
پیر چراغ مقبره‌اى خارج از روستاى ده بید و در کنار گورستانى بر روى تپه‌اى قرار دارد که در کنار آن نیز چاهى به نام صاحب‌ زمان وجود دارد. بناى پیر چراغ تجدید بنا و نوسازى شده است. تنها سنگ بزرگ قدیمى که بر دیوار آن نصب شده است، داراى کتیبه‌اى با نوشتهٔ زیر است : «وفات یافت المغفور شهید سعید استاد حسن بن زین‌الدین بن شمس‌الدین اصفهانى به تاریخ روز چهارشنبه ۲۱ خرداد ۹۴۸ هجری».
      آرامگاه پیراستیر، روستاى استیر، سبزوار
این آرامگاه در ۱۵ کیلومترى سبزوار به طرف شاهرود و در کنار روستاى استیر واقع شده است. بناى آرامگاه چهارگوشه است و طول هر ضلع آن ۶/۵ متر است. در چهار جانب آن، چهار درگاه است که دو درگاه شمالى و جنوبى، ‌ عمق بیش‌تر و درى به خارج دارند. در داخل بقعه، سه صندوق چوبى کهنه در کنار هم قرار دارند، و بنا بر نوشتهٔ‌ داخل آرامگاه و اعتقاد مردم محل، قبرها متعلق به شش تن از اولاد «کمیل بن زیاد» است. این بنا را مى‌توان به حدود قرن دهم یا یازدهم هجرى منسوب دانست. در بیرون بنا، سنگ‌قبرى بر دیوار نصب شده است که صاحب آن «سلطان حسین بن خواجه جمالى بیک کوسیایی» است.
       آرامگاه پیربکران، اصفهان
در ۳۰ کیلومترى جنوب غربى اصفهان در روستاى پیربکران، یک اثر مذهبى، ‌ تاریخى و هنرى وجود دارد که از نمونه‌هاى عالى آثار قرن هشتم ایران به شمار مى‌رود. بناى مزبور شامل ۳ قسمت است. اول، رواق بقعه که از کوچهٔ مجاور آن به صحن بقعه منتهى مى‌شود. دوم، صحن بقعه که سقف بلندى دارد و در اطراف آن ایوانچه‌هایى تعبیه شده است. پوشش تاق ایوان با خطوط کوفى و بنایى و شاخ و برگ و بوته‌هاى گچ‌برى، تزئین شده است. سوم، آرامگاه پیر بکران که در ضلع شمالى بقعه و متصل به اتاق محفوظى که ظاهراً محل تدریس و ریاضت محمد بن بکران بوده، قرار دارد و اطراف و جوانب آن با گچ‌برى تزئین شده است.
صحن بقعهٔ پیربکران، محوطهٔ محصور و مسقف کوچکى است که از سه جانب شمال، شرق و غرب مسدود است و فقط از قسمت فوقانى جانب جنوبى که محراب عالى گچ‌برى شده در ان قسمت واقع شده، با خارج مرتبط است.
تزئینات داخل بقعه از نوع گچ‌برى و کاشى‌کارى با کاشى‌هاى قرن هشتم هجرى قمرى است که رنگ و لعاب مخصوص دارند.
در ضلع شمالى صحن بقعه، مقبرهٔ محمد بن بکران واقع شده که به وسیلهٔ‌ مدخلى به داخل بقعه مربوط مى‌شود. داخل و خارج آرامگاه با تزئینات کاشى‌کارى و گچ‌برى مزین شده است. دیوار حدفاصل آرامگاه و صحن بقعه، مشبک است و در اطراف این دیوار، ‌ کتیبه‌هایى به خط کوفى شامل سورهٔ «فاتحه» و آیاتى از سورهٔ «یس» نگاشته شده است و در ذیل آن‌‌ها، کتیبهٔ تاریخى سنگ آرامگاه به تاریخ سال ۷۰۳ هـ.ق وجود دارد.
       آرامگاه پیرسفید (مزار پیرسفید)، قزوین (قاجاریان)
آرامگاه پیرسفید که به «مزار پیرسفید» نیز معروف است، در محلهٔ پنبه‌ریسه، در میان میدانگاه و حمام میرزاکریم، قرار دارد. نام صاحب آرامگاه معلوم نیست و به احتمال قوى، آرامگاه به یکى از بزرگان صوفیه تعلق دارد و شاید، آرامگاه «شیخ جمال‌‌الدین رشیق‌القطنی» باشد که یکى از دوازده تن مریدان«شیخ نجم‌الدین کبری» و ساکن محلهٔ پنبه‌ریسه بوده است که در سال ۶۵۰ هـ.ق درگذشته است. آرامگاه مزبور، چهارتاقى سقف‌دارى است که با آجر ساخته شده است و در وسط آن قبرى با معجر چوبى قرار دارد. ظاهراً سنگى هم بر روى مزار بوده است که برداشته شده و محل آن گود مانده است. در پایین پاى قبر، قطعه‌سنگى به شکل قلب هست که در زمین فرو رفته است و در حاشیهٔ آن نوشته‌اى به خط نسخ دیده مى‌شود که با گذشت زمان، فرسوده شده است و خوانده نمى‌شود.
      آرامگاه پیرمراد، سبزوار
این بنا در کنار جادهٔ سبزوار به خسروگرد قرار گرفته است و شامل محوطهٔ کوچکى با دیوارهاى گلى و چند ایوان، دو گنبد و دو اتاق است که همهٔ‌ آن‌ها با خشت و گل ساخته شده‌‌اند. ورودى مزار، در جنوب شرقى واقع شده و شامل دو لنگهٔ‌ چوبین است. درها بدون لولا هستند و بر پاشنه مى‌چرخند. بر روى هر یک از دو لنگه، در دو ردیف گل میخ‌هاى آهنى درشت به شکل نیم کره‌هایى توخالى کوبیده شده است.
حرم در گوشهٔ‌ جنوب غربى محوطه واقع است و در داخل آن، صندوق کنده‌کارى شده‌اى قرار دارد. اکثر قسمت‌هاى آرامگاه، نوساز و فاقد جنبهٔ هنرى خاصى است. در گذشته، ایوا‌ن‌هاى ضلع جنوبى صحن را خراب کرده و به محوطهٔ مزار افزوده‌اند.
در ناحیهٔ شمالى صندوق و بین دو بقعه، سنگ مزار بانى نخستین بناى مزار واقع است که بر آن، عبارت «مرقد مرحوم حاجى حسین على ولد مرحوم على توکل به تاریخ شوال ۱۳۳۰» نگاشته شده است. در وسط فضاى بقعهٔ شمالى - در زیر گنبد - سنگ‌لوحى به رنگ خاکسترى است که بر آن عبارت «هذا مرقد مراد حسن محمد مومن سنه ۱۰۰۱» را نگاشته‌اند. هم‌چنین بر سر درِ ورودى صحن مزار، کتیبهٔ نسبتاً جدیدى براى معرفى صاحب آرامگاه با این عبارت «بقعه ابورفاعه معروف به خواجه خضر پیر» وجود دارد. این مزار، به نام‌هاى پیرگردو، پیرحاجات و آرامگاه حضرت خضر نیز خوانده مى‌شود. گنبدهاى بنا با کاشى‌کارى جدید پوشیده شده است.